Travelling around

Wat een luxe! Dat je lekker ver weg zit en dat je ouders je dan op komen zoeken en uitnodigen mee te doen met hun tour d’Israel =). Dat leek me wel wat! Vrij regelen is hier niet lastig, ze vinden dat ik al hard genoeg werk en ook het land moet zien. Dus pakte ik op dinsdagavond de bus naar het noorden. Bestemming: Tiberias. Na 2,5u in de bus en een beetje zoeken in het stadje ontmoette ik paps en mams bij het hotel. Die avond hebben we gebruikt om wat bij te praten en plannen te maken voor de dag erna. En ik kreeg kadootjes, wauwie! Van Else een shirt om opdringerige arabieren af te schrikken, van Andries een schaapjesleutelhanger, en dan ook nog eens pepernoten om mijn collega’s straks mee te verblijden, en een chocoladeletter en gevulde speculaas. Vervroegde sinterklaas, hihi.

Het plan werd om naar Kafarnaum te rijden, het dorpje aan het meer waar Jezus enkele jaren heeft gewoond en gepreekt. Tegenwoordig is daar een opgraving en daaroverheen (op poten) een kerk. Leuk om er rond te lopen en te kijken.
Daarna naar een strandje in de buurt gereden, en vanaf daar een wandelpad genomen door een bijzonder landschap met eucalyptusbomen en dieren die me niet bekend voorkwamen en een soort parkieten. Het pad kwam uit bij… De Jordaan, waar die het meer in stroomt. Mooie plek! Ik heb er uiteraard wat water over mijn hoofd gegooid. Al te heilig zal ik er niet van worden, maar het was wel heel verfrissend. Uiteraard wandelden we ook weer terug naar het strandje om daar in het meer te zwemmen. Daar had ik echt naar uitgekeken, zwemmen in het meer van Galilea! En het was super. Weliswaar geen makkelijke start met alle stenen in het water, maar als je eenmaal zwemt en je hoort niet veel meer dan een paar vogels, en je ziet om je heen in de verte de overkant en verder de weidsheid van het meer dat een omtrek heeft van 60km, af en toe probeert een klein visje aan je teen te knabbelen, het water is lekker fris na de warme wandeling in de zon, en het zonnetje schijnt op je koppie… Das wel heel fijn! Bijna gek dat er niet hier en daar in de bijbel staat ‘En Simon Petrus nam na het vissen een lekkere duik in het meer…’
Eenmaal terug in Tiberias hebben we wat door het dorpje gelopen en aan het water lekker (St Petrusvis) gegeten. Vakantiegevoel ten top. En later was een stukje verderop nog een water en licht show, waarbij met een soort beamer plaatjes geprojecteerd werden op waaierende fonteinen, en ook spuitfonteinen met kleurtjes licht waren deel van de show, net als bijpassende muziek. Nice! Daarna was het toch wel tijd om het bedje in te duiken.

Op donderdag verlieten we Tiberias om eerst een kijkje te nemen in Nazareth, waar de bezienswaardigheden gek genoeg niet makkelijk te vinden waren. Uiteindelijk toch de ‘Church of annunciation’ bereikt, die er vrij nieuw uitziet en is versierd met Maria afbeeldingen van over de hele wereld. Tegelijk heel leuk en iets te chaotisch. St. Josephs church was iets eenvoudiger versierd maar wel bijzonder, met name omdat Josef en Maria hierin met een Jezus afgebeeld staan die een jaartje of 8-10 is, in plaats van als baby. Weer eens wat anders =).

Na Nazareth zijn we doorgereden naar Jeruzalem, en de oude stad in gegaan, naar de Kotel tunnels. Kotel betekent klaagmuur, de tunnels leiden naar het gedeelte daarvan dat onder de grond ligt en uit de tijd van de opbouw van de muur stamt. Bijzonder om daar een kijkje te nemen en de uitleg erbij, gegeven door een rabbiijn die dit als bijbaantje heeft, was zeker van toegevoegde waarde. En bovendien doorregen met humor. Prettig. Daarna in de moslimwijk wat gegeten en toen was het voor mij tijd om richting campus te vertrekken en paps en mams een goede nacht te wensen.

Op zaterdag hebben we het Israel museum bezocht. Dit is alles wat je van een museum hoopt; er is kunst, er zijn archeologische vondsten, het is leerzaam, het is interessant en je kunt er blijven rondlopen tot je overloopt van de indrukken en het niet zo heel veel zin meer heeft nog verder te kijken. Wat ik ook erg informatief vond: een tentoonstelling over het leven van de zeer orthodoxe Hassidische joden die in Jerusalem relatief veel wonen. Geeft meer begrip van wat ik soms om me heen zie en hoor.

Na het museum zijn we weer richting oude stad gelopen om de paters Fransiscanen te vergezellen op hun processie over de via dolorosa. Toch indrukwekkend om daaraan deel te nemen. Daarna zijn we verder door de Church of the holy sepulchre gelopen, die ik inmiddels redelijk begin te kennen, dat scheelt in zo’n grote kerk. Het is een gebouw uit vele delen, sommige mooi, sommige protserig, sommige indrukwekkend, sommige door mijn volledig onbegrepen, andere ontroerend… Het heeft vanalles. En dan te bedenken dat ie ooit nog groter was.
Na al het gesjouw (veel gewandeld vandaag) waren we zo moe dat we maar lekker in het hotel gegeten hebben en vanaf daar ben ik naar mijn kamer gewandeld (immers, het was shabbat, geen bussen of trams dus).

Daar aangekomen moest ik helaas dweilen… De verwarming was aangedaan voor het hele gebouw, en die in de keuken bleek te lekken. En niet zo’n beetje ook. De keuken stond blank met roestwater, een deel van de gang ook, en van daar liep het precies mijn kamer binnen. Wat doe je dan? Je belt de ‘duty clerk’. Die is daarvoor zou je denken. In eerste instantie leek ze daar anders over te denken, maar nadat ik een huisgenootje ook nog eens in het hebreeuws had laten bellen (dan hoort men het eens van een ander) kwam ze toch kijken. En deed ze ook haar best, blijkens het feit dat ze het warm water voor de keuken en douche afsloot en probeerde de verder watertoevoer dicht te krijgen. Toen dit niet lukte werd er (wauw, op shabbat!) een loodgieter gebeld. Een uur en een koude douche later kwam die, en begon wat te sleutelen. Op het moment dat het gedruppel iets langzamer werd vond hij dat de klus geklaard werd en met een ‘komt wel goed’ ging hij er weer vandoor. Nadat ik met huisgenoten de verdere gang gedweild had en een soort dam op de drempel van de keuken had aangelegd (idee van de koreanen) ben ik toch maar mijn bed ingedoken. De volgende ochtend leek de overstroming mee te vallen, mede door het dammetje, en heb ik besloten me er verder niet druk om te maken, dat helpt immers toch niet.

Ik had de luxe door mijn ouders te worden opgepikt vanaf mount scopus en zo vertrokken we richting de dode zee. Aangezien dit met een huurauto was moest dat om de West Bank heen, met als nadeel dat je omrijdt en zo vertraging oploopt, en als voordeel dat er inmiddels geen raketten meer vlogen en dat je mooie stukken woestijn ziet. Niet allen tof landschap, maar ook hier en daar een kameel, en zelfs een soort woestijnwolven!

We maakten een tussenstop bij Massada. Een stad op een rots in de woestijn. Waarom dat zo’n goed idee leek vroeger weet ik niet (volgens mij heeft Herodes dit gedaan, waarschijnlijk ‘omdat het kan’?), maar ze hebben het daar in ieder geval slim aangepakt, met systemen voor water voorziening, duiventillen om aan vlees te komen, voldoende voorraadschuren, een groot paleis en ga zo nog maar even door. De stad is vooral bekend door haar einde: er werd gevochten tegen de Romeinen die de stad omsingeld hadden, en om gegeven moment hadden zij een manier gevonden om door de muren te breken. De inwoners van Massada zagen dat de situatie hopeloos was en men zegt dat zij, omdat alles beter was dan ten prooi te vallen aan de Romeinen, collectief zelfmoord hebben gepleegd. Echter, de lichamen schijnen nooit te zijn gevonden, dus dat geeft dan weer mysterie. Nu is het uiteraard een grote opgraving bovenop die berg, waar we via de kant van de Romeinse opgang naatoe zijn geklommen. Er is nog veel te zien, en er staat een nette uitleg bij de verschillende gebouwen/ruines waar je langs kunt lopen. Erg leuk! Ook leuk: het uitzicht vanaf de rots. Niet alleen indrukwekkende woestijnlandschappen, maar ook prachtig zicht op de dode zee (en Jordanie daarachter)! Absolute aanrader. En lekker warm zoals je in de woestijn toch ook wel een beetje verwacht.

Na Massada reden we door naar het hotel in Ein Bokek, een soort dode zee-kuuroord. Het was inmiddels bijna donker maar toch wilden we perse meteen gaan dobberen! Dat dobberen wil wel lukken in het zoute water, je kunt armen en benen in de lucht steken zonder kopje onder te gaan. Erg lollig. Voor eventjes dan, want echt zwemmen lukt niet, dus na een tijdje voelde ik me een beetje onbeholpen, en het werd ook een beetje koud hahah. Wel nog even met modder gescrubd, tja als je er toch bent… Word je inderdaad erg zacht van =) Het water zelf voelt een beetje plakkerig, alsof je in olie hebt gelegen. Gelukkig doet douchen dan wonderen. Daarna geproefd van de Israelische cuisine (lekker!) en een kaartje gelegd op de kamer. En op tijd bedje in, om de volgende ochtend nog even te kunnen zwemmen! In het zwembad dit keer, ook erg lekker.

Ook nog eventjes gewandeld langs de dode zee, maar daarna was de gezamenlijke vakantie toch echt alweer ten einde… Pap en mam gingen door naar Eilat, ik pakte de bus terug naar Jeruzalem. Vanuit de bus nog genoten van het uitzicht op de dode zee en de woestijn, en uitgestapt vlakbij de campus, nice!
Al nagenietend moest ik wel nog een keertje mijn kamer dweilen, maar gelukkig nu de laatste keer: ze hebben vandaag de volledige radiator in de keuken gedemonteerd. Vinden ik en mijn huisgenoten een prima plan, verwarming in de keuken is niet erg nodig en nu overstroomt er niks meer =). Dus opgelucht kon ik uitpakken, boodschappen doen, praatje maken met huisgenoten tijdens het koken en vast verder werken aan mijn presentatie voor donderdag.

En beseffen dat ik een lucky bird ben =D