Afscheid nemen bestaat niet ;)
Blijf op de hoogte en volg Bente
05 Januari 2013 | Israel, Jeruzalem
Nu het einde van mijn project hier in Hadassah toch echt naderbij komt en dus ook van mijn verblijf in Jeruzalem, doe ik bewust een aantal van de ‘gewone’ dingen hier voor de laatste keer.
Naar de markt gaan bijvoorbeeld. Ik kwam er regelmatig, voor de sfeer, het straatbeeld en de ruime keuze aan (betaalbare) groente en fruit. Ik zou in Nederland eigenlijk ook vaker moeten gaan =).
Ook was dit weekend de kans om voor de laatste keer door de oude stad te wandelen. Voor nu althans, kom ik op terug.
Ik ging voor de laaste keer naar de rabbijn toe om aan ‘Shabbat dinner’ deel te nemen. Het was niet voor het laatst dat ik er kwam echter, want ik heb mijn hulp aangeboden bij de voorbereidingen komende vrijdag. Dat aanbod werd direct aangenomen, of ik er ’s ochtends al kan zijn. Leuk, helpen koken enzo, en een kans om iets terug te doen voor de geweldige gastvrijheid van deze familie. Benieuwd hoe dat wordt, maar ik vrees dat het niet meer lukt dat nog in een blog te includeren… Per vrijdag heb ik geen internet meer =).
Ook bezocht ik voor de laatste keer St. George cathedral, wat een bijzondere plek voor me geworden is. Dat komt vooral omdat het de enige plek in Jeruzalem (in Israel ook, eigenlijk) is, waar ik me niet alleen als student of als mens geaccepteerd voel, maar als christen ook. In Nederland ben je als Christen wellicht een minderheid, maar (excessen daargelaten) wel een geaccepteerde minderheid. In Israel.. Nee, niet echt. Waar mijn persoonlijke overtuiging is dat Christenen, Joden en Moslims allemaal in dezelfde God geloven (en dat er wel verschillen zijn, maar in principe op detail-niveau, het gaat immers om God), merk ik dat die mening vaak niet gedeeld wordt door de Joden en Moslims hier. Die twee bevolkingsgroepen moeten elkaar wel tolereren, aangezien de ene groep sterker is, en de andere groep in een flinke meerderheid. Maar bij Christenen ontbreekt die noodzaak, en dat voel je. Niet dat ik gevaar loop om mijn overtuigingen (dat is overigens anders voor Arabische christenen en Joden die zich bekeerd hebben tot het christendom), maar toch voel je je ‘the odd one out’. En dat gevoel is direct weg als ik St. George’s binnenloop, met name dankzij reverend Hilditch, (oorspronkelijk uit Belfast, in Cyprus gaan werken en nu hier uitgezonden), die met veel warmte en aandacht de mis voorgaat en daarna altijd even een praatje maakt. Zo welkom voelde ik me ook deze zaterdag toen ik binnenliep. En omdat we rond de kerst (en in Bethlehem) met veel plezier gezongen hadden tijdens de viering, kwam de reverend vooraf naar me toe of ik de mensen kon leiden in het zingen van een lied uit de hymnal tijdens het klaarmaken van de tafel. Prima, mits ik er eentje ken. We gingen samen op zoek naar een lied. ‘Ken je deze misschien, nummer 436?’ Ik blader in de hymnal naar 436 en zie daar…
… de tekst van Praise the king! ‘Ehm, ja die ken ik zeker wel, maar waarschijnlijk met een andere melodie dan u gewend bent.’ ‘Dat is niet erg, zing jij het eerste couplet zelf, dat doet de rest vanaf het tweede zo goed als het gaat mee’. ‘Lijkt me leuk!’ Zo geschiedde, en ‘zo goed als het gaat’ viel helemaal niet tegen (ik had op een puntje of 3 de melodie wel subtiel vereenvoudigd in het kader van haalbaarheid). En zo kwam het dat Jelle’s versie van Praise the king werd uitgevoerd in een Anglicaanse cathedraal in oost-Jerusalem. Wie bedenkt dat nou. Het was een mooi moment, warm, prettig. Een klein beetje Jokolo in een vreemd land, en door zo iets bij te dragen voelde ik me nog meer welkom. Na de mis interessante gesprekken gehad over het leven van Christenen in het Midden-Oosten, op Cyprus en in andere delen van de wereld. Bij het afscheid kreeg ik zelfs een knuffel. Moraal van het verhaal: bezoek je Jeruzalem en ben je toevallig fan van Jezus? Vier het @ St. George ;).
Morgen weer aan de slag en in Hadassah is het tijd voor de laatste keer overleg in het CF centrum (waar ik de voorlopige resultaten van het 5T-project mag presenteren), en verdere afronding in het lab. Mijn verslag is al zo goed als af, dus dat is op schema. Heel misschien zit er zelfs nog wat vrije tijd tussen voor een tripje!
De tijd gaat vliegensvlug, over minder dan een week sta ik alweer op Nederlandse bodem en is het ‘Goodbye Israel’. Maar niet voor heel lang: Ik ben uitgenodigd het project te presenteren op de DNWG meeting die in februari hier gehouden wordt, en ik heb zowaar toestemming gekregen vanuit het UMC en het Diak om erheen te gaan! Paar daagjes terug dus, waardoor het afscheid door het gebrek aan definitiviteit wellicht niet zo zwaar gaat vallen. Prettig!
See you soon =)
Naar de markt gaan bijvoorbeeld. Ik kwam er regelmatig, voor de sfeer, het straatbeeld en de ruime keuze aan (betaalbare) groente en fruit. Ik zou in Nederland eigenlijk ook vaker moeten gaan =).
Ook was dit weekend de kans om voor de laatste keer door de oude stad te wandelen. Voor nu althans, kom ik op terug.
Ik ging voor de laaste keer naar de rabbijn toe om aan ‘Shabbat dinner’ deel te nemen. Het was niet voor het laatst dat ik er kwam echter, want ik heb mijn hulp aangeboden bij de voorbereidingen komende vrijdag. Dat aanbod werd direct aangenomen, of ik er ’s ochtends al kan zijn. Leuk, helpen koken enzo, en een kans om iets terug te doen voor de geweldige gastvrijheid van deze familie. Benieuwd hoe dat wordt, maar ik vrees dat het niet meer lukt dat nog in een blog te includeren… Per vrijdag heb ik geen internet meer =).
Ook bezocht ik voor de laatste keer St. George cathedral, wat een bijzondere plek voor me geworden is. Dat komt vooral omdat het de enige plek in Jeruzalem (in Israel ook, eigenlijk) is, waar ik me niet alleen als student of als mens geaccepteerd voel, maar als christen ook. In Nederland ben je als Christen wellicht een minderheid, maar (excessen daargelaten) wel een geaccepteerde minderheid. In Israel.. Nee, niet echt. Waar mijn persoonlijke overtuiging is dat Christenen, Joden en Moslims allemaal in dezelfde God geloven (en dat er wel verschillen zijn, maar in principe op detail-niveau, het gaat immers om God), merk ik dat die mening vaak niet gedeeld wordt door de Joden en Moslims hier. Die twee bevolkingsgroepen moeten elkaar wel tolereren, aangezien de ene groep sterker is, en de andere groep in een flinke meerderheid. Maar bij Christenen ontbreekt die noodzaak, en dat voel je. Niet dat ik gevaar loop om mijn overtuigingen (dat is overigens anders voor Arabische christenen en Joden die zich bekeerd hebben tot het christendom), maar toch voel je je ‘the odd one out’. En dat gevoel is direct weg als ik St. George’s binnenloop, met name dankzij reverend Hilditch, (oorspronkelijk uit Belfast, in Cyprus gaan werken en nu hier uitgezonden), die met veel warmte en aandacht de mis voorgaat en daarna altijd even een praatje maakt. Zo welkom voelde ik me ook deze zaterdag toen ik binnenliep. En omdat we rond de kerst (en in Bethlehem) met veel plezier gezongen hadden tijdens de viering, kwam de reverend vooraf naar me toe of ik de mensen kon leiden in het zingen van een lied uit de hymnal tijdens het klaarmaken van de tafel. Prima, mits ik er eentje ken. We gingen samen op zoek naar een lied. ‘Ken je deze misschien, nummer 436?’ Ik blader in de hymnal naar 436 en zie daar…
… de tekst van Praise the king! ‘Ehm, ja die ken ik zeker wel, maar waarschijnlijk met een andere melodie dan u gewend bent.’ ‘Dat is niet erg, zing jij het eerste couplet zelf, dat doet de rest vanaf het tweede zo goed als het gaat mee’. ‘Lijkt me leuk!’ Zo geschiedde, en ‘zo goed als het gaat’ viel helemaal niet tegen (ik had op een puntje of 3 de melodie wel subtiel vereenvoudigd in het kader van haalbaarheid). En zo kwam het dat Jelle’s versie van Praise the king werd uitgevoerd in een Anglicaanse cathedraal in oost-Jerusalem. Wie bedenkt dat nou. Het was een mooi moment, warm, prettig. Een klein beetje Jokolo in een vreemd land, en door zo iets bij te dragen voelde ik me nog meer welkom. Na de mis interessante gesprekken gehad over het leven van Christenen in het Midden-Oosten, op Cyprus en in andere delen van de wereld. Bij het afscheid kreeg ik zelfs een knuffel. Moraal van het verhaal: bezoek je Jeruzalem en ben je toevallig fan van Jezus? Vier het @ St. George ;).
Morgen weer aan de slag en in Hadassah is het tijd voor de laatste keer overleg in het CF centrum (waar ik de voorlopige resultaten van het 5T-project mag presenteren), en verdere afronding in het lab. Mijn verslag is al zo goed als af, dus dat is op schema. Heel misschien zit er zelfs nog wat vrije tijd tussen voor een tripje!
De tijd gaat vliegensvlug, over minder dan een week sta ik alweer op Nederlandse bodem en is het ‘Goodbye Israel’. Maar niet voor heel lang: Ik ben uitgenodigd het project te presenteren op de DNWG meeting die in februari hier gehouden wordt, en ik heb zowaar toestemming gekregen vanuit het UMC en het Diak om erheen te gaan! Paar daagjes terug dus, waardoor het afscheid door het gebrek aan definitiviteit wellicht niet zo zwaar gaat vallen. Prettig!
See you soon =)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
