Consultje Israeli-style

Een van de lastigste uitdagingen voor artsen, en zo ook voor artsen in spe; zelf patient zijn. Gevoelsmatig hoort het niet, zelf ziek zijn, en bovendien is het helemaal niet handig en efficient enzo. Bovendien nergens voor nodig. Ofzo. Ik heb dat ook, geef ik meteen toe. Ik ziek? Noooit. Verkouden? Dat wel, maar das niet ziek. Gewoon doorgaan met waar je mee bezig was.

Nou ben ik objectief gezien ook ontzettend gezond gelukkig, maar als het dan een keertje minder gaat, dan probeer ik dat, zolang als ik kan, met een stalen gezicht te negeren. Waar ik bij moet zeggen dat die toch enigszins onverstandige houding altijd prima voor me gewerkt heeft; meestal ging het vanzelf weer over, zelfs zonder dat daarbij pillen van welke soort dan ook nodig waren. Is een beetje mijn stijl, als het ff kan gewoon niet op letten tot het weer over is.

Zo heb ik ook de afgelopen dagen met succes een wat zeurend gevoel in mijn onderbuik lopen negeren, niks aan de hand. Echter toen dat vandaag nog steeds niet over was, ik ook algemeen een gevoel van onwelbevinden begon te krijgen en het onbestemde onprettige gevoel ook naar mijn flanken verkaste, werd het tijd om de negeer stategie dan toch maar te laten wat die is en wwat te gaan doen.
Ik overlegde met Yasmin waar ik terecht zou kunnen om een dokter te zien voor een waarschijnlijke urineweginfectie, waar ik normaal de huisarts voor zou bezoeken. Ik heb natuurlijk geen Kapat Cholim (eerstelijnszorg is hier georganiseerd een een soort gezondheidscentrumpjes in de wijk)… Yasmin zei dat ik wel naar zo’n centrum kon gaan als ik verzekeringsbewijs meenam, of dat ik naar de SEH kon, maar dat het misschien nog wel het handigst was om ter plekke even een dokter aan de jas te trekken of die even tijd had. Of het een specifiek specialisme moest zijn? Neuh, any doc will do.

Even later kwam er precies eentje binnengewandeld dus trok Yasmin die aan de jas en overlegde ik met de doc dat ik een UWI vermoedde, en of hij daar misschien iets tegen kon regelen. Dat ging wel. Grappig genoeg wist deze doc te vertellen dat in Nederland nog wel eens een paar dagen werd afgewacht of het vanzelf overging, maar, zei hij, we kunnen het ook Israeli stijl doen en een kweek en antibiotica gebruiken. Waarop ik reageerde dat ik daar wel voor was omdat ik het Nederlandse afwachten al had toegepast, maar dat ik had verwacht dat een dipstickje voor nitriet ook wel zou volstaan. Prima, maar bij positieve nitriet ook een kweek, vond de doc, anders wist hij niet of het de goeie antibiotica was. Slim, dat onderhandelen en overleggen, voor de doc omdat hij een andere zienswijze voor zijn neus kreeg. Voor mij omdat ik me niet alleen patient voelde maar ook gesprekspartner, en invloed had op het beleid. Dat is soothing als je tegen je zin in aan het toegeven bent dat er toch een beetje iets mis is. Een beetje dan. Niet veel later bleek de sample nitriet positief en bedacht de doc dat hij beneden wel wat antibiotica had liggen die zomaar eens geschikt konden zijn. Een kwatiertje later overandigde hij me trimethoprim. 2 per dag, doe maar een week, ofzo.

Dat is dus dingen regelen Israeli style… Onderhands, contacten helpen enorm, maar er wordt niet geheimzinnig over gedaan. Voor een keertje was de Israeli methode voor mij efficienter dan de Nederlandse: Ik heb het lab amper uit gehoeven, heb een antibioticum gekregen dat zowaar ook in de Nederlandse richtlijn voor UWI staat en daar is niet eens verzekeringsgedoe aan te pas gekomen. Chill!

Maar leren in de rol van patient te kunnen stappen, al is het maar voor even, dat heb ik door deze manier van zaken regelen niet echt bijgeleerd. Wellicht komt dat nog. Of niet.