Gaza-gedoe

Mijn week bestond vooral uit lekker hard werken en een goed overleg met de professor en Yasmin op woensdag, en helaas wederom geen overleg met Inez. Met als leuk intermezzo een etentje met de professor, zijn vrouw, Shoukri (een arts uit New York die hier stageloopt) en Yasmin. Het restaurantje heet Ima en betekent moeder. Eten als van een Israelische mama dus. Het was een heel gezellige avond en ik heb veel nieuwe dingen geproefd zoals Maklova (rijstschotel), Kuba (gehakt in gefrituurd deeg) en Okra (groente die ik niet met iets anders kan vergelijken. Komt het meest in de richting bij cougette, maar dan hel anders).

Maar ook een week van spanningen in het land, met name dan Gaza. De afgelopen dagen hebben veel mensen me gevraagd of ik nog wel veilig zit hier. Tot vandaag kon ik daar volmondig ja op antwoorden, niks aan de hand in Jeruzalem. Merkte ik iets van het gedoe in Gaza? Als je mensen ernaar vraagt geven ze aan er wel verdrietig van te worden, net als ikzelf overigens. Verder wordt er weinig over gesproken, met lijkt het onderwerp maar wat graag met rust te laten in het dagelijks leven. De professor zei me daarover: ‘That’s why some people think we don’t care about the situation in Gaza here in Jerusalem. Of course we care! But we can say nothing that will make it better, and we can’t really do anything to help. So we just try to keep on living as much as we can.’

En ergens snap ik dat ook wel. Ze kunnen er ook niks aan doen, dus stilstaan en kijken wat er aan de andere kant van het land gebeurt? Zet weinig zoden aan de dijk vrees ik. Natuurlijk zit er nog wel iets tussen dat en het er helemaal niet over hebben, maar de gedachtegang kan ik volgen.

Vandaag wilde ik even langs de westmuur, via damascus gate. Alleen wees een groot aantal politiemensen erop dat daar iets gaande was. Protest van palestijnen. Vreedzaam, niks aan het handje, maar Damascus gate door ging niet, en ik had uberhaupt niet zo heel veel zin meer om de oude stad in te gaan. Dus besloot ik door Mamilla street te lopen. Een stukje Europa in Israel, winkels van de grote ketens, alles ziet er heel nieuw uit, parkeergarages eronder, koffietentjes all over the place… Was prima voor vandaag. En leuke kunstwerken van muzikanten verdeeld over de straat, en hier en daar een levende muzikant. Daarna via de markt (ff groenvoer en fruitjes shoppen ;)) terug naar mount scopus.

Ik was net een halfuurtje thuis toen het luchtalarm ging. Geen idee wat het was maar het geluid klonk herkenbaar van de eerste mandag van de maand, dus verliet ik mijn kamer en vroeg mijn huisgenootje op de gang wat er was, en wat te doen. ‘They’re shooting from Gaza.’ ‘All the way here?’ ‘Guess so, we’ll take shelter in the staircase.’ Dus daar verzamelden we, samen met andere huisgenoten die op dat moment thuis waren. Na een paar minuten was het alarm uit en alles was nog steeds rustig, dus vertrok ieder weer naar zijn kamer. En opende ik nu.nl waarom direct te zien was wat er nu aan het handje was: er was inderdaad geprobeerd op Jeruzalem te schieten. Maar de raket was niet in de stad terecht gekomen en had geen slachtoffers gemaakt.

Dus op de vraag of ik hier nog veilig zit moet ik misschien toch beginnen te antwoorden dat ik het niet heel zeker weet? Het voelt nog steeds redelijk veilig moet ik zeggen. Ik ben bezorgder dat er een negatief reisadvies komt dan voor mijn veiligheid hier. Tuurlijk wil ik alleen bezoek als het verantwoord is, maar eerlijk? Ik wil heel graag bezoek van mijn ouders en van mijn schatje… We zullen zien.

Wat die verhalen over raketten dan met mij doen? Tja, het brengt wel wat onzekerheid. Verwarring ook, dat moslims toch ook Jerusalem als doelwit bestempelen. Zouden ze het nog steeds lollig vinden als zo’n raket de al aqsa in vliegt? Dat is blijkbaar nu minder belangrijk dan schade aanrichten en dat zelf wel wat. Stemt ook verdrietig. En ik ben blij dat ik nu weet wat te doen als er alarm is (ook in het ziekenhuis weet ik wel waar de shelter is, alleen niet of iedereen daarin past). Maar echt onveilig voel ik me niet, en de combinatie van wat spanning zonder directe dreiging zorgt dat bij mij de neiging bestaat tot het maken van flauwe grapjes, in de trant van ‘SMS ‘RAKET UIT’ naar 42427’ of ‘Tja, Hamas heeft ook goede kanten. Een belangrijk voordeel bijvoorbeeld, is het feit dat ze echt niet kunnen mikken.’ Er komen er vast nog meer bij. Om gewonden en doden zul je mij niet perse grappen horen maken, maar voor de rest, huilen helpt niet dus dan moeten we er maar om lachen. En nee, ik zal mijn stomme grapjes niet delen met mijn Palestijnse huisgenoten. This is no time to offend anyone.

Zullen we afspreken dat we er met z’n allen geen minuut minder om slapen? We zien wel hoe het er morgen uitziet.