Anybody home?

Interessant ook wel, om ineens toch een stuk meer betrokken te zijn bij een conflict wat altijd 'te ver weg was om een duidelijke mening over te hebben'.
Als je dagelijks hoort over raketten die over en weer vliegen op nog geen honderd kilometer afstand, dan ga je er vanzelf een hoop over nadenken (zelf als er niet eentje richting Jeruzalem was gemikt). Wat bij mij samen met de volledige dag niet je eerste taal spreken en verdere nieuwe indrukken en cultuurverschillen leidt tot het behoorlijk aangesproken worden van de dagelijkse energievoorraad, maar okee. Je steekt er wel wat van op.

Het wordt ook verdomd lastig om nog echt te klagen over dingen als dat ik thuis mis. Want ik heb zo het idee dat als je in of rond Gaza woont, dat thuis dan als jaren niet meer echt als thuis voelt. Want thuis is rustig en veilig. Of hoort tenminste zo te voelen. Dat is waar ik over een aantal weken naar terugga. Voor die mensen, zowel Moslims als Joden, is zuid-Israel zo thuis als het maar kan worden.

Ik dacht altijd dat het moeilijker was om neutraal te blijven als je dichtbij het conflict zit. Maar hoe meer je erover leert, hoe moeilijker het juist wordt om gedrag van een van beide kanten te veroordelen. Je hoort media vanuit verschillende hoeken, de Amerikaanse die de Palestijnse raketten veroordelen en het geweld van Israel niet lijken te zien, de Engelse die Israel agressief vinden en de agressie van Hamas negeren, de Nederlandse media die merkbaar hun best doen om beide kanten te belichten met wisselend resultaat... En hier is het ook maar net wie je spreekt. Niemand wordt blij van de situatie maar zowel Joden als Palestijnen schijnen het geweld van 'hun kant' (voor zover je daarvan kan spreken) geoorloofd te vinden, omdat het als doel heeft hen te beschermen.

Nou heb ik natuurlijk het liefst open grenzen, geen raketten en ook geen bommen, of dat nou uit de lucht of in volle bussen is. Maar die combinatie lijkt er voorlopig echt niet in te zitten. Wiens schuld is dat? Meest waarschijnlijk beide kanten, mogelijk Hamas door de terreurdaden die blijven doorgaan in het zuiden, ook als ze niet op het nieuws zijn, en mogelijk de Israelische overheid omdat ook de Palestijnen niet volledig spontaan zo wanhopig worden dat ze geweld nodig vinden, gok ik. Het lijkt in niets over religie te gaan. Eerder om angst. Angst om geen plek te hebben om te leven. En die angst is er ook bij de bevolking wel, maar zij zijn het niet die daarom geweld verkiezen boven dialoog. Maar zij zijn het wel die van het geweld het meest te lijden hebben.

Zo objectief mogelijk kijkend, zie ik dat het om bescherming gaat, maar niet om de bescherming van zoveel mogelijk mensen die in het gebied leven. Ik zie een Israelische overheid die optreedt tegen de militante tak van Hamas door gericht hun leiders te bombarderen, maar dat met zulk grof geschut doet dat er ook burgerslachtoffers vallen (zegmaar moord op Hamas-leiders, en dood door schuld op Palestijnse burgers). Daarnaast isoleren ze de Gaza strook, zodat er geen wapens etc. (voor de militanten) binnenkomen, maar met als bijwerking dat het leven in het gebied (voor de bevolking) moelijker wordt. Daar tegenover dus een deel van Hamas dat zich bedreigd voelt door bombardementen en andere (afsluitings-)sancties en tegen de Israelische regeringsleiders niets gerichts kan doen, en dan als alternatief kiest om raketten te schieten op wat er maar te raken valt, burgers dus (zegmaar moord op burgers, of veel vaker poging tot moord).
Is een van beide dingen erger? Ik kan het niet zeggen, want de essentie is hetzelfde, er worden mensen doodgemaakt. Das nooit goed. De reden lijkt ook hetzelfde: ze hopen er verergering mee te voorkomen en mensen te beschermen. Werkt dat? Misschien een beetje. Voor Israel wat beter dan voor Gaza lijkt me. Heeft het negatieve bij-effecten? Jep, en die worden vanuit beide kanten te weinig gezien.

Feit is dat de effecten van de maatregelen die Israel neemt een stuk meer gevolgen hebben dan die van de Palestijnen; 3 doden ten opzichte van bijna 300 is nogal een verschil, al is 3 vanzelfsprekend al erg genoeg, en dan heb ik het nog niet over de mogelijke gevolgen van afsluiting van Gaza. Maar of Israel daarom meer kwalijk te nemen is, dat weet ik dan weer niet. Elk ander land laat zich ook niet zomaar met raketten beschieten, ook al gebeurt dat nooit door een volledige bevolkingsgroep. Of de reactie overdreven is? Ik weet het niet. Hoe weet je hoever je moet gaan voor zekerheid? Ik kan die inschatting niet maken. Of zou mijn beschouwing van de kwestie worden beinvloed door het feit dat ik, naast enkele miljoenen Israeli's, ook een van die mensen zijn die door deze maatregelen zo veilig mogelijk blijven. Dat waardeer ik toch echt wel, en ook dat is een redelijk direct gevolg van de maatregelen van het moment.

Er lijden teveel mensen onder, no doubt. Maar een oordeel heb ik evenmin als een oplossing. Ik bid voor beide kanten, dat ze leven en dat er snel meer rust in de situatie komt. Ik word er na een paar dagen al tamelijk moe van, laat staan de mensen in het zuiden die al jaren met raketten, bommen, blokkades en vooral angst en onbegrip moeten leven. Probeer je dan nog maar eens thuis te voelen met zijn allen...