Het 'gewone leven'

En opeens zit je al ruim een week in die nieuwe stad, begint je kamertje best wel als jouw plekje te voelen, heb je wat meer contact met huisgenoten en gaat je onderzoek steeds meer lopen. Het gewone leven gaat in.

Dat wil zeggen, ik ben gewend aan het (relaxte) ritme in het ziekenhuis, met dagen van 9 tot 17u ongeveer (het is duidelijk geen coschapritme, hahah) en een weekend dat op vrijdag en zaterdag valt, ik herken de mensen van het lab en zij mij. De portier vindt het meestal niet meer nodig om mijn tas te doorzoeken en ik kan op mijn gemak aan het werk op het lab, ook al ser verder niemand is. Ik heb de sleutel en een computerwachtwoord. Wel mis ik af en toe feedback momenten, maar ik denk dat ik daarover met de professor even moet overleggen zodra die terug is (begin volgende week). En ook zonder feedback werk ik rustig verder, of ik het straks nou moet overdoen of niet.
Ik heb inmiddels een poging gedaan te gaan zwemmen met mijn huisgenootje Maram, alleen bleek het mannenavond en dus hebben we dat maar verzet. Of ik bij het sportcentrum ook Zumba durf uit te proberen weet ik nog niet, want instructies in het Hebreeuws opvolgen… Misschien eerst maar leren tellen en onthouden wat links en rechts ook alweer was. Maar de optie is er wel!
Bovendien leer ik steeds beter de weg (en kaartlezen), zodat ik zowel op de campus als in de oude stad al eens iemand de weg heb kunnen wijzen! En ook de prijzen in de supermarkt wennen. Die zijn een flink stuk hoger dan in Nederland, vooral voor brood, koffie en thee, zuivel en koekjes. Maar groenten zijn wat goedkoper, en bij fruit ligt het eraan wat je wilt hebben: rode appels zijn iets duurder dan in Nederlans (10 shekel, zegmaar 2 euro), maar groene appels iets goedkoper en mango's/pruimen/perziken ongeveer even duur.. Dat zijn de leuke dingen. Ook leuk: je kunt het kraamwater hier gewoon drinken. Luxe! Ook luxe: de gemeenschappelijke ruimten van het studentenhuis worden dagelijks schoongemaakt, is geregeld vanuit de universiteit.

Maar om nou te zeggen het gewone leven, is misschien wat overtrokken. Sommige dingen zijn helemaal niet zo gewoon hier. Het weer vind ik niet gewoon maar vooral erg warm. Elke Israeli zegt me dat het in oktober altijd omslaat, maar het zal mij benieuwen of ik het over 2 weken koud heb… Het Hebreeuws is ook niet gewoon maar behoorlijk lasting te leren. Ik versta inmiddels een aantal woorden, maar lezen is weer een heel ander verhaal. Gelukkig kun je vrijwel altijd iemand vragen om in het engels te vertellen wat er staat. Wat ik ook niet gewoon vind, is dat ik 's nachts als ik in mijn veilige warme bedje lig, vaak schoten hoor. Meest waarschijnlijk waarschuwingsschoten vanaf de Israelisch-palestijnse grens die vlakbij loopt. Als mensen te dichtbij de afscheiding lopen klinken die schoten. Niet gericht voorzover ik weet, maar het geeft wel een bepaalde sfeer. En het grappige is, dat de mensen die ik hier spreek, Joods of Palestijns, het geen van allen de moeite waard vinden. Niemand lijkt die grens uberhaupt nodig te vinden en niemand is boos op de andere partij. Het lijkt een puur politieke kwestie, maar is die dan gebaseerd op historie? Op draagvlak onder mensen die ik niet spreek? Op andere belangen dan van burgers? Of gewoon op helemaal niets?
Zolang ik dat niet snap, ga ik het denk ik nooit gewoon vinden… En misschien hoort dat ook zo.